En opeens zit je in Rio
Na tien maanden en 21.950 km fietsen, aankomst in Rio de Janeiro :)
.
Keuzes
De laatste etappe van Salvador naar Rio de Janeiro was een avontuur. Kleine keuzes, grote gevolgen. Zo ook de keuze om langs de kust te blijven fietsen terwijl daar uiteindelijk geen officiële wegen blijken te zijn of de keuze om ‘s avonds laat de stad Vitoria in te fietsen en opeens te stoppen bij een fietsenzaak. Keuzes met gevolgen...
.
Strand & kust
Het plan was om zoveel mogelijk de kust aan te houden. Minder druk, veiliger en langs een strakblauwe zee. Er waren vanaf Salvador nog een slordige 1700 km te gaan en ik had daar zo´n 2 weken voor. Echt gekke dingen mochten er dus niet meer gebeuren.
Via de kust naar Rio fietsen gaat niet over rozen, maar over zand. Ik had in het plaatsje Caraiva 3 andere fietsers ontmoet. Echte hard core reizigers. Een Braziliaanse, een Argentijn en een Colombiaan. Met z´n vieren hebben we 3 avontuurlijke fietsdagen beleefd. Kapotte fietsen, zware modderwegen, los strandzand, bijzondere slaapplekken, meerdere malen verdwaald, uren en uren de fiets voortduwen en de fietsen zelfs over een rivier moeten tillen. Om het feestje compleet te maken was er één dag waarin we uren fietsten en duwden om uiteindelijk op dezelfde plek uit te komen: “Hey, lijkt dat ene dorpje wel van vanmiddag.” Het waren dagen waardoor je elkaar in zeer korte tijd leert kennen. Goeie teambuilding.
Als ik op fietsvakantie was geweest had ik nog wel even blijven plakken en zat ik nu ergens op een strandje met mijn fietsvrienden. Maar, er moest gefietst worden. En niet te zuinig om op 10 juli te arriveren in Rio de Janeiro...
.
Weg fiets lijf
Doorfietsen en gaserop dus. Maar mijn fiets was er wel klaar mee. Twee maal fietsenmaker, problemen met de binnen- en buitenband achter (ter info, mijn voorband? Nog geen lekke band op de hele reis), mijn 3 tandwielen vóór afgesleten en de as van het achterwiel deed moeilijk. De laatste 1200 km heb ik uiteindelijk gedaan met alleen het kleinste blad vóór.
Ik moest dus op mijn tenen fietsen. De fiets voortduwen door het losse zand was goed voor het avontuur, niet goed voor de kilometers die ik nog moest maken. Zeker met wind tegen. Een wind tegen die dus niet meer is gestopt sinds ik ben begonnen met fietsen in Brazilië. Schat dat ik 4000 km wind tegen heb gehad. Geen vogeltjes die fluiten, maar pakumbeet 300 uur alleen maar wind horen suizen. Pijnlijke constatering.
En onderweg, tja dat blijft een Ayrton Senna verhaal (vorige post). In de laatste weken dingen meegemaakt in het verkeer die buiten alle proporties om gaan. Soms voelde ik haast een lichte vorm van “haat” opkomen jegens de Braziliaan in het verkeer (meestal mannen). Pure angst is dat. Gasten sporen niet. Ze spelen met levens. En een fietser? Een fietser is niks.
Als je dan op dezelfde stress-dag terecht komt bij Brazilianen die je een bakkie koffie komen brengen of die je te eten geven, hun huis aanbieden om te slapen. Kortom, hele lieve en goede mensen, dan is de stress van die middag snel vergeten. Een groot contrast (dat past wel bij Brazilië). Op de fiets mijn vijand, zonder fiets mijn grote vriend.
Wat betreft mijn lichaam. Alles prima gegaan. De tegenwind en de beklimmingen in de Andes hebben flink bijgedragen aan de kracht in mijn benen. Die voelen sterk. De rug, armen en polsen deden wel moeilijk. Ook mijn billen hebben hier en daar geprotesteerd. Lange zituren, hoort erbij.
.
.
Doldwaze weken
Wie de updates een beetje heeft bijgehouden, herinnert zich misschien een bijzondere dag rond de kerst in Mexico waarin ik op 1 dag van 6 verschillende mensen geld, eten, drinken en een dak boven mijn hoofd kreeg aangeboden. Een bijzondere en onvergetelijke dag. Niet alleen omdat mensen me wilden helpen, maar vooral omdat het mooie contactmomenten en mooie gesprekken waren. Zoiets is me nu weer overkomen, maar dan verspreid over de laatste twee weken.
De ontmoeting met de eerder genoemde fietsers, maaltijden die ik niet hoefde te betalen en mensen die me geld hebben gegeven om te eten of om eens goed te slapen in een herberg. Er was er één die gaf me 15 euro die ik bij aankomst in Rio met grote vriend Bart moest besteden aan biertjes (en zo geschiedde). Het ging maar door. Komt misschien ook omdat de laatste nachten koud waren in mijn hangmat. Mensen die de fiets zien en een gast die ‘s avonds zijn hangmat ophangt, daarmee raak je snel aan de praat. Of als je met een rood fietshoofd aan komt zweten bij een restaurantje, doet het kennelijk ook goed. De kracht van de fiets is groot. Het is een sterk middel om met mensen in contact te komen. Zet het naast een bankje, ga zitten en er komen mensen op je af, worden soms foto’s gemaakt. Geeft goede energie, misschien dat ik daarom ook stevig door heb kunnen trappen met wind tegen en een nogal sneue versnelling.
.
Famoso
In deze doldwaze weken kreeg ik enkele dagen voor aankomst nog een extra boost erbij. Ik was op zoek naar een slaapplaats in de stad Vitoria en wilde niet zomaar wild kamperen. Kan gevaarlijk zijn in Brazilië (understatement). In mijn zoektocht naar een plekkie kwam ik Fagundes tegen bij een fietsenzaak. Heel relaxte gast van een jaar of 32. Hij gaf me zijn sleutel, ging zelf naar zijn vriendin en liet mij eten, drinken en slapen in mijn tijdelijke casa. De vrouw, die daar dagelijks komt werken, maakte heerlijk eten voor me en heeft zelfs een wasje gedraaid.
Ik had in Vitoria een afspraak met een journaliste, maar via Fagundes die wat media belde, werd ik zowaar beroemd. Tenminste voor 1 dag. Ik moest in de stad Vitoria zelfs een vrije dag pakken van het fietsen om alle media te woord te staan. Niet erg hoor een dagje extra in mijn ‘eigen huis’. Resultaat? Twee artikelen online, 1 artikel in de Metro (gratis krantje), 4 TV-uitzendingen op het nieuws en 1 keer op het nieuws in Rio de Janeiro.
Daarna werd ik overladen met reacties. De dag van vertrek uit Vitoria was ongelooflijk. Er werd geroepen, mensen keken mij na, er werd gestopt om foto´s te maken, ik kreeg koffie en presentjes aangeboden en er werd zelfs langs de kant van de weg gestopt om mij te zegenen door een gebed uit te spreken. De hele dag door was ik die Nederlander op de fiets.
Beroemd zijn en media over de vloer is niet bepaald mijn ding. Maar, eerlijk is eerlijk, het was wel leuk. Mijn ego had de dag van zijn leven. Maar belangrijker nog, het is goed voor het project Estrela da Favela. Wie weet wat daar weer voor ze uitkomt. Hier twee filmpjes om een idee te krijgen: Folha en Globo.
.
Aankomst
Na het mediagebeuren in Vitoria kwam Rio de Janeiro echt dichtbij. Het was nog maar 500 km fietsen. Na zo’n reis voelt dat toch wel apart die laatste kilometers. De dag van aankomst scheen het zonnetje en Rio lag er mooi bij. Met een groep Nederlanders die me opwachtten hebben we een leuke ronde gefietst door de stad. Er werden (professionele) foto’s gemaakt, een kaasje gegeten en natuurlijk werden er wat biertjes gedronken. Het hoogtepunt van mijn aankomst was dat mijn maatje Bart mij stond op te wachten samen met zijn vriendin. Geweldig!
De dag erop was het ontvangst bij Estrela da Favela. Edna (de spin in het mooie web van Estrela da Favela), de kids en de leraressen stonden mij op te wachten, er was taart, er werd gezongen, er waren tekeningen gemaakt en zelfs het Nederlands volkslied werd gespeeld. De vragen van de kinderen over de fietsreis waren ook mooi: “Hoe ging het poepen onderweg in de woestijn?” “Met hoeveel vrouwen ben je geweest?” “Hoe was het in Rusland?” Ja, het was een geweldige dag en een waardige afsluiting van de reis. Obrigado Edna!
.
Nu
Een fijn stukske gefietst, maar wat nu? De eerste week ging als een achtbaan. De 2e week was ik vooral moe. Huisje zoeken, afspraken, biertje drinken, kapotte computer en dat in de hectiek en contrasten van Rio de Janeiro. Even schakelen.
Echt rust pakken en de reis even laten bezinken is er dus nog niet bij. Om wat stoom af te blazen heb ik maar weer eens een balletje aangeschaft. Bovendien probeer ik momenteel aan zoveel mogelijk mensen duidelijk te maken dat ik hier gidswerk doe tijdens de Spelen. Ook hebben we met Rio Football Tour een mooi Olympisch programma gemaakt. Dus mocht je deze kant op komen, je weet me te vinden.
.
Cycling for Stars ?
Betekent dit dat het over en uit is met Cycling for Stars bij terugkomst uit Rio de Janeiro? Het is nog prematuur, maar het zou zomaar kunnen dat er nog mooie en goede dingen worden gefietst..
.
.
.
.
0
Geef een reactie