Australië

The pessimist complains about the wind. The optimist expects it to change. The realist adjusts the sails.
~ William Arthur Ward ~

.

SKIPPY

Pakumbeet 25 jaar geleden noemden sommige mensen mij Skippy. Ik ging namelijk na een jaar voorbereiding en hard werken op de bouw naar Australië om vervolgens binnen 4 dagen weer terug naar Nederland te vliegen. Ik miste mijn toenmalig vriendinnetje en mijn familie. Ik keek op tegen een jaar zonder mijn geliefden. Weggerukt uit de comfort zone. Ik keek op tegen een berg ver weg van het Nu. Ik raakte in paniek. Heb overnacht in Sydney, ben naar het vliegveld gegaan en heb m’n ticket verzet voor een verrassingsvlucht terug naar Nederland.

Ik had dit keer ook een verassing, maar dan meer voor mezelf. Had het voor het eerst bedacht op de fiets in Mexico, maar nu vooral n.a.v. mijn bezoek aan Japan en het bizarre verhaal van de Tendai monniken. Contact maken, met mezelf, door langdurige fysieke inspanning. Mijn doel: 1500 km fietsen in één week. Onderdeel van een grotere doelstelling en dat was om z.s.m. Sydney te bereiken. Een kleine 3000 km. Ik wist dat dit mentaal en fysiek pijnlijk zou gaan worden, zeker onder de omstandigheden. Bij voorbaat al geaccepteerd. Start was in Cairns. Waarom überhaupt zo snel door Australië? Het is onderdeel van een leerproces. Body & mind. Wat er gebeurt, de gevolgen, wat er beter kan. Er komt meer context bij kijken, maar het gaat erom dat ik alles documenteer zodat het deelbaar wordt, zodat we dat kunnen gebruiken.

START

De eerste 4 dagen liep de teller richting 700 km. Fietsdagen van 12 – 14 uur. Stevige wind tegen, een felle zon. Om 04:30 starten in het donker, tentje ‘s avonds in het hoge gras langs de weg, broeiplaats van slangen. Niet zo handig Mark Koelen, niet meer doen. Dag 5 moest ik erkennen dat ik het niet zou gaan redden. De 1500 km wat dagelijks door mijn hoofd galmde voor één volle maand moest ik afsluiten. Niet gehaald. Blijft over het volgende doel en dat was Sydney. Uiteindelijk heb ik er 3 weken over gedaan om Sydney te bereiken, met de nodige fysieke ongemakken. Het gaat niet om het aantal km’s, maar hoe ze worden beleefd.  Interessant proces.

FAIL

Jammer dat ik die 1500 niet heb gehaald. Niet moeilijk doen, doorschakelen. Falen is leren voor groei of om om een doel te bereiken, om bij te sturen. Niet alleen onderweg op de fiets als er moeilijke obstakels zijn, maar in het dagelijks leven. Er is geen succesvol zakenman, acteur of atleet die niet heeft gefaald.

Minder of geen angst voor falen maakt accepteren makkelijker. Ontstaan er ook sneller nieuwe dingen, nieuwe ideeën die tot werkelijkheid kunnen worden gebracht omdat je weet dat fouten maken een vorm van groei is. Bouwen op succes en niet op angst. Mijn ervaring tenminste. Je wordt bovendien ongevoelig voor social approval, wat andere mensen ervan vinden. En de angst voor het onbekende is niet meer dan een uitdaging, geeft nieuwe mogelijkheden. Kan van pas komen als je de wereld over fietst. Je handelt sneller i.p.v. dat je overdenkt en negatieve toekomstscenario’s in je hoofd implementeert die 99% van de tijd toch niet uitkomen. Bespaart tijd en denkenergie.

GELEERD

Australië is zowel nu als toen zeer waardevol geweest qua leerproces. In Australië part I had ik langer kunnen blijven en het op zijn minst kunnen proberen. Ja, ik was groen. Achter de oren en voor de oren. Maar toch, elke cel in mijn lichaam schreeuwde dat ik naar huis moest en zeker achteraf ben ik dankbaar dat ik dat heb gedaan. Op je plaat gaan is goed voor je (behalve op de fiets). Je kunt de connection, het verband vaak pas later zien. Met fietsen is dit verband, oorzaak –> gevolg, iets heel concreets en zie je dagelijks verschuivingen gebaseerd op soms kleine beslissingen, maar dat komt omdat het heel intens kan zijn en er zoveel gebeurt soms. Voor het grotere plaatje duurt het wat langer om de verbindingen te zien. Afijn, goede keus geweest Skippy.

EIGEN SCHULD

Australië part II waren het de omstandigheden die bagger waren, maar ik kan ze niet de schuld geven. Zélf verantwoordelijkheid nemen, voor welke situatie ook, is belangrijk heb ik ondervonden. Al krijg je 7 (!) lekke banden op één dag, jij bent diegene die daar fietst. Scheelt veel negatieve energie, je gaat minder klagen, of wordt niet meer boos (behalve, bij lekke band 4, 5, 6 en 7). Als je dit oefent realiseer je ook dat je verantwoordelijk bent voor je eigen keuzes, de positie waarin je je bevindt, hoe bizar een fietsdag (of het leven) ook kan lopen soms. Het geeft ruimte. Het geeft het gevoel dat ik bepaal en niemand anders. Ook als ik iets wil bereiken. Het ligt niet aan een ander, het verkeer of aan het weer dat het niet lukt dus moet ik het zélf doen. Dikke motivator is dat. Ik kijk altijd constructief naar problemen. Misschien een uitzondering hier en daar, maar het heeft me behoorlijk geholpen in 2,5 jaar op de fiets. Obstakels worden kansen. Er zijn namelijk ook lekke banden geweest waardoor ik mensen heb leren kennen die mijn reis enorm hebben verrijkt. Geduld is fundamenteel, je weet niet hoe iets uitpakt.

FOCUS

Als je een doel stelt, dan moet de gehele focus daarop. Dus niet 1500 km i.c.m. het doel Sydney. Als er één doel is kun je bijsturen, kun je de wind en andere obstakels omzeilen, een andere route pakken. Daar heb ik een behoorlijke denkfout gemaakt. Als de doelstelling echt 100% puur is dan ligt daar altijd de ware focus op. Daarom heb ik Sydney wel in een moordend en pijnlijk tempo afgerond. Daar zat een diepere intrinsieke motivatie achter. 

DUS

Geloof het of niet, maar ondanks dat ik als een bezetene door Australië heb gefietst ben ik zeer goed opgevangen door de Ozzies. Ik heb de mazzel gehad om hele lieve mensen te ontmoeten die mij energie, onderdak en eten hebben gegeven. Daar gaat het uiteindelijk allemaal om, niet om de kilometers.

En nu? Nu zit ik in Chili. Bijwerken, bijschrijven en bijkomen. Er zijn o.a. mensen die willen meefietsen in dit intimiderend mooie continent. Ook ben ik op zoek naar werk zodat ik door kan blijven trappen, ik sta open voor alles. Behalve afwassen, heb ik vorige week 8 uur gedaan, vernachel ik even mijn rug voor 4 tientjes. Okmoi.

.

 

.

 

2