Colombia

You should dance while the music is playing

.

CARTAGENA – BARRANQUILLA

Cartagena is een koloniaal hoogtepunt in Zuid-Amerika. Toeristisch maar mooi. Daarna fietste ik naar Barranquilla om bij een (fantastische) Colombiaanse familie te blijven tijdens carnaval. Oh ja, er waren in het huisje met 3 slaapkamers ook nog 12 (!) andere reizigers die kwamen feesten tijdens het grootste carnaval van Colombia.

Barranquilla is een heftige en grote miljoenenstad. Bij aankomst had ik een paar stuurfoutjes en voor ik het wist fietste ik kennelijk door één van de gevaarlijkste wijken. Geen geintjes. Het was al donker en ik moest constant snelheid houden zodat ik wendbaar en relatief onontdekt bleef. Op een of andere foute manier vond ik het wel cool eerlijk gezegd. Afijn, ik werd opgemerkt door de politie en kreeg een persoonlijk escorte richting veilige oorden.

Op de fiets naar Barranquilla en ook weer terug naar Cartagena was trouwens de eerste belangrijke test voor mijn bil. Het zitvlak heeft nog even moeilijk gedaan, maar het ging goed en het gaat nog steeds goed.

Fietsen door Colombia 9

MEDELLIN, JARDIN & SALENTO

Richting Medellin heb ik de eerste paar 100 km via de kust gedaan. Lekker vlak en misschien zelfs een duik nemen, dat was de motivatie. Niet meer doen. Ik kreeg veertig graden voor de kiezen en een keer plonsen tussendoor zat er ook niet in. Ik ben hier ook op mijn fiets in een bijzondere twilight zone terecht gekomen. In mijn focus op de witte lijn op de weg + vermoeiende dagen i.c.m de hitte, zat ik tussen slapen en wakker zijn in. Mini-droompjes. Gevaarlijk. Een vrachtwagen wees me daarop toen ie langs mij af scheerde. Gelijk aan het fruit en de snoep om die suikerspiegel omhoog te duwen. Apart leermomentje.

Iedereen in Colombia heeft het over Medellin en wat voor vette stad het is, nou ik had het niet met Medellin. Kan. Er is nog steeds veel ellende en er wordt niet gekeken op een crack-pijpje meer of minder zeg maar. Dat krijg je dus als door tunnels fietst en in wijken komt die wat minder interessant zijn voor het toeristische oog. Feit blijft, t.o.v. de periode Escobar, met 4000 moorden per jaar, is het een wereld van verschil.

Jardin

Fietsen door Colombia Buga

Richting het zuiden had ik de plaatsjes Salento en Jardin als tip meegekregen. Jardin (tuin) is een topper. En de route vanaf Medellin was een zware kluif van een uurtje of 11 met veel hoogtemeters, maar dit kleine koloniale plaatsje was heerlijk. Jardin ligt midden in Colombiaans koffiegebied en ik heb wel 10 liter koffie gedronken op de schattige terrasjes. Koffie drinken, beetje kijken.

Naar Salento was een loodzware rit die later in Colombia nog een keer dubbel zo hard terug zou komen. Wat dat betreft was het een goede test. Salento? Dat was voor mij het tegenovergestelde van Jardin. Toeristisch, travelers scene met reizigersaanbod en dito prijzen. Wel een prachtige locatie om tours / wandelingen te doen. Maar ik doe geen tourtjes. Elke dag is voor mij een tour waar ik ontelbaar indrukken opdoe. Ben blij als de kop even rust krijgt. Koffietentjes, babbelen met locals en eten op straat, dat zijn mijn excursies. Uiteindelijk ben ik vanuit Salento via Buga en Manizales richting Popayan gefietst.

DE BEURT

Belangrijke zaken, ze zat op deze reis al een tijdje te wachten op een flinke beurt. Ik ben begonnen door haar een nieuwe ketting te geven om vervolgens de zaak even goed door te smeren. Dat en een nieuwe buitenband waren de belangrijkste dingen naast de remmen. Gedaan na een walgelijke klim van een procent of 15 in het plaatsje Manizales. Colombia is een fietsland dus goeie fietsenmakers. Super.

TRAMPOLIN DE LA MUERTE

Het laatste gedeelte van de reis zijn de laatste 9 fietsdagen van Popayan naar Quito (Ecuador) waar ik nu aan de koffie zit. Popayan is een geweldig koloniaal plaatsje. Ik moest hier een dag extra wachten op een nieuwe fietsband en dat was een prettige bonus. Maar ik had hier uiteindelijk ook gekozen voor een omweg naar Ecuador met wat extra avontuur via ‘El trampolin de la muerte’ (een van de gevaarlijkste wegen ter wereld zegt men). Nou, ik heb het geweten en niet alleen door El trampolin.

Het was zonder twijfel de zwaarste week tot nu toe. Het is moeilijk uit te leggen, ook omdat er zoveel gebeurt. Je kunt bijvoorbeeld helemaal uit je pannetje gaan omdat je 14 uur (soms met 3 km/uur lopend of fietsend) naar stenen en rotsen moet staren tijdens dalen en klimmen. Of dat moeder natuur na een klim van 75 km (!) besluit om op 4000 meter een wolkbreukje in te zetten in een ijs- en ijskoude afdaling. Het zijn de contrasten van klimpijn tot euforie op de top. Hakt er wel in soms. Mentaal testje hier en daar. Toch, ik kan nu al zeggen, en dat terwijl de diepe haat jegens stenen en rotsblokjes nog vers is, het was een goede keuze om deze route te kiezen. Alleen al omdat er ook hele mooie ontmoetingen bij zaten en uiteindelijk is dat wat goed is, dat wat mooi is, ook hetgeen wat je herinnert.