Mexicano

MENSEN

Mexico is voorbij. Ik heb dit immense land achter me gelaten en fiets nu door Guatemala. De reis laat ik aan de prachtige foto’s over. In Mexico gaat het om de mensen. Hele mooie mensen.

.
ZIHUATENEJO, PUEBLA, ATLIXCO

In 3 steden met 4 vrouwen. Zusjes en nichtjes die me de omgeving hebben laten zien en die me een bed hebben gegeven. Ik was te gast bij de rest van de familie, we hebben een road trip gemaakt, veel (goede) koffie gedronken, o-ver-heerlijk gegeten en veel gelachen. Bij de eerste kennismaking? “De sleutel van de voordeur ligt aan de zijkant van de grote bloempot. Pak wat je wilt, pak wat je lust, wij zijn pas laat thuis, morgen nemen we je mee en laten we je een paar supercoole spots zien en gaan we vooral lekker lokaal eten. Alvast welterusten.”

Bijzondere en energieke dames waar ik in totaal een kleine week mee heb opgetrokken. We hebben vanalles gedaan. Bottom line is: het was top en ik voelde me helemaal relaxed bij ze. Het afscheid deed pijn. Mariana, Gabriela, Adriana en Lupita, dank. Jullie zijn fantastisch!

.
TEHUACAN

Het speelde zich af (binnen 3 uur) in het plaatsje Tehuacan. Alsof het georganiseerd was. Op weg van Puebla naar Tehuacan (lange en pittige tocht) twijfel ik om de stad binnen te fietsen en om te kijken of er een goedkoop hostel is, of om ergens een plekje langs de weg op te zoeken en in mijn tentje te slapen. Echte onzekerheid over waar ik moet gaan slapen heb ik niet meer en zonder verder na te denken fiets ik de stad binnen. Het is 16:30 en ik zie eruit als iemand die zojuist 130 km heeft gefietst met een slordige 4000 hoogtemeters.

Het centrale plein is vol en het bruist van alle kanten omdat het de dag voor Kerst is. Ik fiets het plein op en krijg van een een ijscoboer gelijk een ijsco. Hij vertelt me ook dat er een ‘refugio’ is waar reizigers gratis kunnen overnachten en waar ze ontbijt krijgen. Ik ga het gelijk checken, maar helaas is er niemand. Dan komt er een indigina (Indiaanse afkomst) op een crossfietsje met zijn vriendin op de stang. Beide meten ze niet meer dan 1,50 meter hoog en hij zegt met een grote glimlach dat het refugio om 19:30 weer open gaat, hij geeft me zijn nummer en zegt dat ik altijd bij hem kan blijven slapen mocht er geen plaats zijn.

Ik krijg spontaan een hongerklop. Zoet en veel dat zijn de criteria na de zware rit. En terwijl ik een plekkie zoek bij een restaurantje aan het plein zitten er 2 oudere mannen van een jaartje of 70 (zie foto) die mijn verhaal aanhoren en die me spontaan geld geven, mijn drankje betalen en me een stuk taart aanbieden. Dan vertellen ze in emotionele woorden wat ze van mij en van deze reis vinden. Het zijn woorden die stevig binnenkomen. Ik bedank ze met glazige ogen, we sluiten af met een omhelzing en met een bijzonder gevoel ik wandel ik met de fiets in mijn hand weer verder.

Ik wandel met ongeloof verder en besluit om de taco’s te proberen bij een straatverkoper. Ik krijg ze gratis omdat ik deze reis maak. De jongen naast me biedt me daarna spontaan een colaatje aan. De straatverkoper biedt ook aan om ‘s avonds bij zijn familie te komen eten voor het kerstdiner en ik kan ook nog bij hun blijven slapen. Ik realiseer me hoe persoonlijk en mooi deze uitnodiging is, zeker in het katholieke Mexico waar Kerstavond de familiedag van het jaar is. Voordat ik ga ontvang ik mooie woorden van de licht geëmotioneerde tacoverkoper (een boom van een vent).

Terwijl ik richting het refugio loop vraag ik me met ongeloof af wat hier allemaal gebeurt. Ik besluit om nog een laatste foodstopje te maken en ook hier wil iemand, die gek is van fietsen en Eddie Merckx, mij een hapje aanbieden van mais, boter en zoete melk. Het houdt niet op! Ik begin me schuldig te voelen, wijs het aanbod resoluut af en trakteer hem en mezelf op het goedje. We praten over fietsen, over de reis en hij vindt het helemaal te gek. Wéér een mooie ontmoeting.

Overdonderd wandel ik naar het refugio waar ik al snel zie dat de opvang niet voor reizigers is, maar voor de allerarmsten. Ik besluit om er verder niet op in te gaan, ik ga ook niet in op het prachtige aanbod voor diner + overnachting. Kerstavond is voor family. Ik besluit om in te checken in een cheap guesthouse. Op de kamer tussen de gore groen-gele muren, TL-licht, vertaalde kerstliedjes die door de hal galmen en de penetrante urinegeur heb ik één van de mooiste kerstavonden ooit.

.
MAPASTEPEC

Via fietsers die ik heb ontmoet in de eerste weken (zie 1e artikel) kom ik in Mapastepec terecht. Het plaatsje ligt niet ver van de grens met Guatemala en ik blijf hier bij Pepe en Clarissa met hun gezin. Binnen korte tijd was de hele stad zo’n beetje op de hoogte van mijn aanwezigheid. Zo voelde het tenminste. De wandeling naar het restaurant, waar ik wederom werd getrakteerd, is een wandeling van 10 minuten, maar duurde een uur. Bij iedere (on)bekende werd ik met trots gepresenteerd. Ook tijdens het eten en de koffie. En uiteraard werd alles zorgvuldig gedocumenteerd met foto’s en video. Ik word daar verlegen van.

De overnachting, het eten, het enthousiasme en de goede gesprekken, je raakt er bijna aan gewend. En terwijl ik de volgende ochtend fiets richting Guatemala kom ik fietsers tegen uit de regio. Ze hebben van me gehoord zo blijkt. Hij maakt foto’s en een video terwijl we samen fietsen. Uiteraard wordt dit online gedeeld en krijgt hij reacties van mensen die hij kent en die ik zowaar eerder op mijn reis heb ontmoet. Het is een kleine maar hele mooie fietswereld in Mexico :)

.
ONDERWEG

Het zijn voorbeelden van de Mexicaanse gastvrijheid. Maar laat duidelijk zijn dat de vele andere mooie ontmoetingen, 5 minute encounters, fotoverzoekjes en de ontelbare duimpjes, claxons, smiles en handdrukken ook impact hebben. Het is positieve energie. Dat werkt door, daar kun je op fietsen. Onthoudt dat als je de volgende keer iemand met een grote glimlach begroet. Doen dus. Gewoon omdat het kan.

.
>> FOTO’S MEXICO
.