Welcome to Iran!

Blue pill or the red pill?

De Iraniër

Houdt van thee en picknicken
Hoog opgeleid, nieuwsgierig
Ondernemend en energiek
Ongeduldig, dwingend soms
Ik snapte maar weinig van het geld en gaf soms mijn portomonaie af zodat zij het rekenwerk konden doen #vertrouwen
Eet veel vlees (ik dus ook weer)
Rijdt in het verkeer niet relaxed. In Teheran zeer gevaarlijk #stress

Helloooo!

Het vermoeden dat Iran een veilig land is om te reizen en dat de mensen er waarschijnlijk heel vriendelijk zouden zijn werd al snel bevestigd. Er was zelfs een gedeelte dat we niet sneller konden fietsen dan 3 km/uur omdat we steeds werden uitgenodigd voor een hapje, theetje of selfie.

Op overvolle wegen in Iran werden we door 1 op de 3 auto’s begroet met een druk op de claxon. Om meters te kunnen maken hebben we tegen onze zin in ook mensen moeten teleurstellen door met een lach en groet snel door te fietsten. De meeste nachten hebben we bij mensen thuis geslapen, de meeste maaltijden hebben we gekregen en we zijn met Iraniërs underground gegaan in het ‘verboden gebied’. We hebben dingen gedaan waar je zweepslagen voor krijgt. Alcohol drinken of dansen met een meisje bijvoorbeeld. Tja, hoe gek kun je het maken. We zijn op scholen geweest en zijn zelfs uitgenodigd live on stage waarbij die 2 gekke fietsers uit Nederland hun zegje konden doen. We werden toegeschreeuwd door 1500 Iraniërs.

“Hellooo welcome to Iran!” was zeker de eerste weken de meest geroepen groet. Maar ook vragen als: “Does everybody in Europe think we are terrorists?” of “Do you like our country and the Iranian people?”

Er is amper contact met de buitenwereld en dus zijn reizigers dé manier om hun (culturele) identiteit te verspreiden los van het regime. En tegen een buitenlander kun je alles vertellen wat je dwars zit over het regime. De frustratie, haat en mentale pijn, want een reiziger in Iran is open minded en heeft geen belang bij het regime, terwijl de kans groot is dat mensen in je naaste omgeving dingen doorvertellen (waar ze dan misschien wel geld voor krijgen). Weet je meteen hoe moeilijk het is om een gezonde oppositie op poten te zetten. En laten we vooral niet vergeten dat het onze bondgenoten zijn, de VS en Engeland, die ervoor hebben gezorgd dat een potentieel gezond Iraanse democratie moest vallen voor olie begin jaren 50. Onthoud dat als je straks wordt gevraagd dat Nederland met ‘de coalitie’ Iran moet bevrijden.

Graag zou ik schrijven over de gesprekken die ik heb gevoerd, de voorbeelden en wat het geopolitieke spel voor gevolgen heeft voor de normale man, maar misschien is dat niet zo handig. Iran is namelijk een land waar ik graag naar terugkeer. En dus laat ik het bij de 100 selfies die zijn gemaakt met die twee fietsers door Iran, want oh ja we waren met z’n tweeën, ik heb namelijk met Rick Bos gefietst.

Rick Bos heeft gebruik gemaakt van de mogelijkheid om mee te fietsen. Voor zijn eigen ontwikkeling, als vakantie, maar ook omdat hij het wilde combineren met fietsen voor een goed doel. Gevolg is dat we samen een mooi bedrag (€ 6800) naar twee goede doelen hebben gefietst. Dat maakt Rick trots die het bedrag bij elkaar heeft gehaald, maar mij ook.

Als je iets wil doen, moet je het doen. Moeilijker is het niet. Wat betreft Rick: die is retedruk, maar heeft het wel geregeld en zat opeens op een fiets in Iran. 4 weken lang. Nu kent hij dit land een stuk beter, zijn er twee goede doelen geholpen en heeft hij iets onvergetelijks meegemaakt. Dat zijn de likes die er echt toe doen. Hoe het was om samen te fietsen? Top! Het blijft natuurlijk een lastig jong die van Bos (of bedoel ik hier misschien mezelf) maar we draaiden samen als een tierelier.

Samengevat was Iran, net zoals Turkije, een klein sprookje. Maar, zoals in Turkije, is er ook een andere kant. Een duistere kant, een kant die zoveel impact heeft op miljoenen gezinnen. Zware impact op mensen die net zoals jij en ik gewoon een normaal en gelukkig leven willen leiden. Mensen die ik nu persoonlijk ken. Dus niet vanuit een bericht in de krant met een verdraaide werkelijkheid. Het is een duistere kant veroorzaakt door een globale elite en zgn “leiders”. In feite zijn het mini-pikkies die in een machtsbubbel met een spelletje Risk bezig zijn. Zet zo’n gast (het zijn bijna altijd mannen) op een fiets door verschillende landen en culturen en wat er overblijft van zijn macht is een vieze poepluier die de wereldfietser dan weer moet schoonmaken.

Maar laten we vooral kijken naar mogelijkheden. Veranderen kan. In Iran, maar ook bij ons. We zullen het wel zélf moeten doen. Eerst maar eens collectief wakker worden.