JAPAN

Ikigai ?

.

Japan is een geweldig fietsland. Veilig, goede infrastructuur, mooie natuur, heerlijk eten en een uitzonderlijke cultuur met vriendelijke mensen. En er is respect. Heel veel respect. Heerlijk. Ik had één maand voor Japan. Veel te kort.

Wat was mijn doel? Leren van de Japanse discipline. Leren van monniken en gebruik maken van de vele tempels onderweg om momenten te pakken die mij door kou, regen en eenzaamheid zouden helpen. Want dat laatste, daar had ik last van in Japan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

DISCIPLINE

Discipline helpt veranderen. Helpt om een doel te bereiken. Handig als je de wereld rondfietst. Wil je gedrag verbeteren in de richting van je doel moet je vaak (nieuwe) dingen doen. Dingen waar je misschien helemaal geen zin in hebt of wat je nog nooit hebt gedaan. Dus niet “Kan ik niet, zo ben ik nou eenmaal” want dat is onzin. Wat en hoe kan ik veranderen om het wel te kunnen? Daar gaat het om. Heb ik mezelf geleerd om een goeie klimmer te zijn of zit ik te zaniken over al die bergen onderweg? Wie gaat de dag bepalen? Jijzelf of het vaste patroon, de ingeslepen routine? Als jij de ochtend wil starten met stretchen en niet met de likes en shares van je mobiele telefoon dan kan dat (lichamelijk) ongemakkelijk voelen in het begin. Hou je het misschien een weekje vol en val je weer terug. Dat terwijl je weet dat het beter is voor je. Discipline is daarom noodzaak. Gelukkig is het ook iets wat je kunt leren, zijn tools voor.

De Japanse discipline is bekend. Ook qua werkethos. Met name in Tokyo opvallend veel mensen zien slapen tijdens de lunchpauze of na werk in een coffeeshop. Ze zitten stuk. Werkweken van 60 uur zijn geen uitzondering. Staat ver van het Japanse concept Igikai wat staat voor: A reason for Being.  Ikigai vormt de perfecte balans tussen je roeping, passie, goed doen voor een ander en jezelf kunnen voorzien van een inkomen (je werk). De Ikigai die ik in Tokyo heb gezien was er een vooral gebaseerd op werken met een gedisciplineerde en extreem hoge werkdruk.

Een andere vorm van (extreme) discipline is Kaihogyo, een beproeving van de Tendai monniken van Mount Hiei. Ze staan ook wel bekend als de marathon monniken. Het is een zeer extreme test om in dit leven verlichting te bereiken. Verlichting door dichtbij de dood te komen, door zelfontkenning.

.

---

Kaihogyo

Ik stel voor dat je dit artikel leest, het is onbegrijpelijk. Maar in het kort werkt het als volgt:

– In het eerste jaar, 30 km per dag lopen, 100 dagen aan één stuk.
– Ook in het 2e jaar, 30 km per dag lopen, 100 dagen aan één stuk.
– En ook in het 3e jaar, 30 km per dag lopen, 100 dagen aan één stuk.
– In het 4e jaar, 30 km per dag lopen, maar dan 200 dagen aan één stuk.
– In jaar 5, 30 km per dag lopen voor 200 dagen. Na voltooiing hiervan moet de monnik 9 achtereenvolgende dagen mediteren zonder eten, beperkt of geen water en zonder te slapen. Hij krijgt hulp van twee andere monniken die hem wakker houden.
– Het 6e jaar, 60 km per dag lopen, 100 dagen lang.
– Het 7e jaar, 84 km per dag lopen, 100 dagen aan één stuk om af te ronden met achtereenvolgend 100 dagen van 30 km. 

---

.

Ik ken geen extremere vorm van zelfpijniging, doorzettingsvermogen en diepe (fysieke) meditatie. Fascinerend wat wij als mens kunnen. Ben er speciaal naartoe gefietst – met een omweg van een paar honderd km – om zowel commitment en discipline nog dieper te verankeren in de software van mijn eigen brein. Waarom? Omdat mijn persoonlijk streven Ikigai is en omdat we als mens met ons brein veel meer kunnen dan we ons realiseren. Ik heb overigens geen moment de illusie gehad dat ik me vergelijk met de Tendai. Het gaat om mindset. Of je nu 1000 marathons wil lopen, de wereld rondfietst of wil afvallen.

   

 

MOMENTJE

Een ander punt waar discipline voor nodig is, is het bewust pakken van een momentje. Een moment van stilte, rust, of bezinning, of wat jij wil dat het is. Al is het 5 of 10 minuutjes. Kan thuis op de bank, op kantoor, op het toilet, de douche, waar dan ook. In mijn geval waren het kleine afgelegen tempels verstopt in Japanse bossen (verschil moet er zijn). Helemaal alleen, knietjes, armen en voorhoofd op de grond. Even niets. In de reset, contact maken, aan iets positiefs denken. Je staat versteld van de energie die je daarvan krijgt en dat je meer controle over je gedachten krijgt. Vooral voor mijzelf handig omdat ik een nogal dominant alfa aapje in mijn hoofd heb schreeuwen tijdens lange fietsdagen. En ondanks dat ik me eenzaam voelde in Japan is het dan heerlijk om alleen te zijn. Bovendien, hoe vaker je het doet hoe sterker het effect.

Want ja, ook dat was Japan. Eenzaam. Had een zwaar afscheid achter de rug en voelde me een beetje zielig. Arm knulletje op z’n fietsje moet niet piepen, maar accepteren wat is. Gedaan dus. Als een vent. Toch, eenzaamheid i.c.m. kou en nat zoeken naar een plekkie om te pitten ‘s avonds is niet bepaald Ikigai. Zit wel persoonlijke groei in dat soort spiegelmomenten en je wordt expert op het gebied van slaapplekken spotten. Het liefst illegaal om ook de dopamine nog zijn momentje te gunnen. Een afgesloten bouwval, tempel of een garagedeur die half open staat, de ‘radar’ ziet alles.

AUSTRALIË

Waarom slechts één maandje Japan? Ik wilde snel naar Australië. Ik had me na het bezoek aan de Tendai monniken voorgenomen om een nieuwe doelstelling te plaatsen in mijn hoofd en om deze uit te voeren op de route van van Cairns naar Brisbane. “Ik ga 1500 km in één week fietsen.” galmde het door mijn hoofd twee weken lang. Dat is nogal wat. Zeker met 42 kg tussen de benen en dat je ‘s avonds nog met je tent staat te kloten. Afijn, doelstelling geplaatst. Of het is gelukt ga je lezen in de volgende update. Cliffhanger.

.

If you commit to nothing you’ll be distracted by everything.

 

5