Rio de Janeiro – Eindhoven

.

Rio de Janeiro

Veel mensen vroegen zich af of ik niet moest afkicken van het fietsen. Of ik in een zwart gat was gevallen. Geen tijd voor gehad. Een weekje ziek, zwak, zielig geweest en daarna stond die boog weer strak. In Rio kun je niet in een zwart gat vallen (behalve na Ned – Arg, 2014). Rio knettert. Het is een van de meest heftige steden ter wereld. Ik begeleid nu bijna 15 jaar groepen / reizigers in het buitenland. En van alle plaatsen waar ik ben geweest is het Rio de Janeiro die mij elke keer weer weet te verbazen. Op wat voor manier dan ook. De stad is veranderd de laatste jaren dat zeker. Het is een zeer intense stad. Goed en slecht. Het is ook, zonder twijfel, de meest sexy stad op onze planeet en de stad waar dagelijks de meeste en beste feesten zijn. Dit in de setting van grote contrasten en weergaloze natuur maakt van Rio de Janeiro een stad die je eenmaal in je leven moet meemaken.

.

Kermis

Na een paar weekjes zonder fiets begon de Olympische Spelen. In mijn beleving, vooral ellebogenwerk van media en bedrijf voor het beste (lul)verhaal of snoeiharde marketing. Ik kwam dus terecht in een voor mij nep wereld. Disneyfiguren. Geloof me, als je zo lang fietst tussen het volk, geconfronteerd met jezelf en realiteit dan is dat even schakelen.

De Holland Heineken Amateurs zijn hier een goed voorbeeld van. Qua marketing is HHH een ijzersterk product, qua uitvoering en klantvriendelijkheid ronduit slecht en amateuristisch. En dan bedoel ik niet alleen dat de biertjes belabberd werden getapt. Het is een mooi verzamelpunt voor Nederlanders laat dat duidelijk zijn. Maar uiteindelijk word je als bezoeker alleen maar gezien als portomonaie en behandeld als schaap. In feite geef ik geen ene fuck om jou als individu, maar ik post wel hoe cool ik ben op Facebook aan de kopende massa. Zoiets dus. Strakke regels, duur, niet flexibel, taakverdeling met oogkleppen en zeer onpersoonlijk. En dat in een horecamodel.

Er komen allerlei mensen, van zakelijk tot de gewone man. Ook ik ben er geweest. Wat jammer is, is dat veel van onze landgenoten zo door de mainstream media zijn gebrainwashed met Rio’s geweld, dat ze alleen maar tussen de veilige enclave van de Copacabana en deze veel te dure biercocon hebben gependeld. Niet wetende dat ze in een van de meest spectaculaire steden van de wereld zijn. Ze zouden eens moeten weten, geeft toch een andere smaak aan dat biertje.

Misschien heb ik het wel helemaal mis (ik hoop het), werd mijn beeld vertroebeld omdat ik te lang op een zadel heb gezeten. Of misschien had ik meer moeten zuipen dan zat ik nu niet zo te zaniken. Allemaal best. Maar gelukkig duurde het fiasco van copy paste media, multinational en bobo voor mij niet lang. Ik ben onder de radar gegaan en kon snel aan het werk. Ik heb voor Rio Football Tour samen met Woutinho, een goede kracht en topgozer, een tiental groepen Rio de Janeiro laten zien. Mensen blij gemaakt, hun ogen geopend naar deze stad met haar mensen.

Laat duidelijk zijn dat de sfeer prima was rondom de Olympische Spelen. Totaal anders dan tijdens het W.K. in 2014 (niet beter of slechter, maar anders). Zowel de bezoekers als atleten waren super-relaxed. Iedereen is bezig met sport en het evenement zelf geeft goede energie. Ook werden er dagelijks feesten georganiseerd en waren er optredens speciaal voor de OS. Kun je wel aan Brazilianen overlaten. Wat feesten betreft, ik heb een groep Litouwers onder mijn hoede gehad voor een dag of 4 en die zijn ook niet vies van een feestje (het liefst met sterke drank).

.

Babilonia

Wat naast werk nog meer heeft geholpen om het (niet) fietsen van mij af te zetten was om in een favela, Babilonia, een woning te huren. Het is echt niet alleen maar geweld in favelas. Zo worden deze communities vaak afgeschilderd, maar dat is niet de enige werkelijkheid. Er gebeurt van alles, ook goede dingen. Ik had in 2013 al in deze favela een huisje gehuurd en nu zat ik er weer. Onder het volk. Zo zie je direct wat er speelt binnen verschillende lagen van de maatschappij en wie uiteindelijk de klappen vangen van een corrupt politiek systeem. Daar zul je de NOS niet over horen. Voel me verder prima in een favela. Je kan er altijd voetballen, je eet goedkoop en lekker en geniet van de beste uitzichten in Rio. In Babilonia zaten overigens ook vrijwilligers van Estrela da Favela, blij dat ik ze heb leren kennen.

.

Estrela da Favela

Het goede doel Estrela da Favela waar ik voor heb gefietst is het laatste jaar gegroeid en dat is goed nieuws. Door de Olympische Spelen komen er veel dingen op het pad van het goede doel en daarom zijn er ook meer mogelijkheden voor de kinderen. Er is inmiddels een keuken gebouwd waar ze (gezond) kunnen eten, er is een busje wat de logistiek kan ondersteunen en de groeiende media-aandacht zorgt voor meer betrokkenheid van een brede groep mensen. Er zijn zelfs fietsen geschonken die ze in de favela of daarbuiten kunnen gebruiken. De groei zal wellicht ook gepaard gaan met groeistuipen, zeker in deze omgeving. Reden te meer om betrokkenheid te behouden!

.

Eindbedrag Estrela

Het bedrag wat we  hebben opgehaald voor Estrela da Favela is € 7123. De besteding van het bedrag gaat direct naar de opleiding van de kinderen. Het zal worden geïnvesteerd in de continuïteit van de dagelijkse lessen. Basisonderwijs blijft het belangrijkste speerpunt in de ontwikkeling van deze meisjes en de juffen spelen hierin een essentiële rol. Zij werken dagelijks met de kids, zijn hun vertrouweling (hun moeder en vader als het ware) en zij zijn diegene die de meisjes een alternatieve richting kunnen geven. Het was wederom goed om met eigen ogen te zien hoeveel invloed zij hebben op het leven van deze meisjes en hoe belangrijk het is dat er een plaats is, of het nou voor studie, sport of eten is, waar ze altijd terecht kunnen. Zeker omdat het geweld weer toeneemt in favelas en omdat er nog zoveel ontwrichte families zijn. De verhalen die je hoort zijn soms ongelooflijk. Deze kinderen maken heel heftige dingen mee op een leeftijd dat ze met poppen behoren spelen.

.

Eindhovuh

Het afscheid in Rio was niet makkelijk, moeilijk zelfs, maar de aankomst in Nederland was mooi. Het was heerlijk om iedereen weer te zien. Waar Babilonia en werk mij structuur gaven in Rio, geeft het leven onder moeders vleugels mij structuur in Nederland. Mijn ouders, maar ook mijn werk in het Stadspaviljoen, waar ik wél goede biertjes tap, zorgen ervoor dat ik niet alsnog in een zwart gat val. Het leven dendert door. Ben ik ooit weggeweest? Het lijkt soms van niet en dat alles een droom was. Bizar maar waar.

.

Kortom

Er is veel te vertellen, teveel. Drink een bak koffie met me en ik vertel weinig of niets. Het komt of het komt niet. Ik zal daarom een paar belangrijke puntjes globaal toelichten. Puntjes die niet onbelangrijk waren voor het succes van de reis.

Lichaam & geest

Hoe meer je fietst, hoe sterker het lichaam. Pijn raak je enigszins aan gewend. Op den duur raak je zelfs gewend aan dagritten van 160 tot 180 km. Zonder teveel bergen en geen al te gekke wind tegen, dan is 100 km gedaan vóór de lunch. Ook denk ik dat de Andes en de wind tegen in Brazilië mij tot een fietsbeest hadden getransformeerd.

Wat mij fysiek heeft geholpen is dat ik het grootste gedeelte van de reis heb gefietst op een redelijk helder bolletje. Bewust en aanwezig op de pedalen dus. Geen geblaat in mijn hoofd, of in ieder geval weinig, naar toekomst of verleden. Goed om de bloemetjes en de bijtjes te zien, maar er zijn nog teveel die aan mijn aandacht zijn ontsnapt. Werk aan de winkel.

Het gevolg van een lege kop is dat er energie overblijft om te fietsen en om de creativiteit te voeden. Bewust op de fiets maakt je vlijmscherp en dat is maar goed ook, want als je aan het dromen bent fietst je zomaar tegen een ezel in een afdaling, of ontwijk je die vrachtwagen niet die je frontaal gaat verpletteren. En voor alle duidelijkheid, het was echt niet allemaal Zen. Op zo’n tripje komen primaire en instinctieve emoties voorbij. Soms worden zelfs overlevingsmechanismen in stelling gebracht. Interessant om mee te maken. Niet te vaak.

Angst

Wat dan het gevaarlijkste is wat ik heb meegemaakt? En, wat het zwaarste was op deze reis? Veel gestelde vragen. Gevaar en pijn doen het altijd goed in verhalen. Er was een gedenkwaardig gedeelte in Peru wat kwam na een zwaar stuk in de woestijn. Verder is zwaar vrij betrekkelijk. Kan ook een paar smeuïge voorbeelden geven van gevaar, maar dat zou te plat zijn en vooroordelen bevestigen. Kan wel vertellen dat ik vaak directe angst heb gevoeld. Met name aanvallen van grote en gevaarlijke (groepen) honden. Nog grotere angst is wanneer je “denkt” dat je wordt aangereden en dat het game over is. Je denkt in feite niet, het gebeurt gewoon. Het gebeurt in honderdsten en er komen vervolgens allerlei geile stofjes vrij in je hoofd. Daarna uitblazen, je bedankt de sterren en gaat weer verder.

Het bewust fietsen heeft ook geholpen om geen angsten te creëren die er niet zijn. Angsten die vorm krijgen door verhalen van anderen. Ontelbaar waarschuwingen gekregen over bepaalde gebieden, landen of mensen. Nee, geen (of weinig) 2e hands angst-emotie in mijn hoofd. Alle geconditioneerde gevaren ten spijt ben ik zelden bang geweest. Hoewel, op den duur werd ik in Brazilië zo vaak gestoken door muggen dat ik dacht dat ik naar het Zikahuis moest, maar na een beetje surfen over wat er niet werd verteld (dit bijvoorbeeld) kwamen er toch wat vragen aan het licht over de “waarheid” van dit virus. Hmm, daar word ik dan wel weer bang van. Weer iets om over na te denken op de fiets.

Mensen

Essentieel op deze reis? Wat deze reis heeft gemaakt? Makkelijk, dat is dat ik goed met mensen kon communiceren. Ik heb fietsers ontmoet die de taal niet spraken, krijg je een heel ander verhaal. De ervaringen met mensen zijn werkelijk van onschatbare waarde geweest. De mensen, ongetwijfeld het hoogtepunt van dit fietsavontuur. Spontane ontmoetingen, overal de weg kunnen vragen, hulp van onbekenden, overnachtingen bij mensen thuis, mooie verhalen, eten & drinken, muziek, lachen, slap ouwehoeren, onvergetelijk. Als je 4500 km wind tegen voor de kiezen krijgt in Brazilië met lange saaie wegen en toch de kracht hebt om op een dag 230 km aan te tikken dan komt die energie kennelijk ergens vandaan. Daarom, positieve mensen absorberen niet, maar geven een enorme bult energie af.

Tevreden

De mooie ontmoetingen, het team achter Estrela, het laat zien dat mensen goed (kunnen) zijn. Positief blijven en af en toe eens contact maken helpt. Daar heb je overigens geen andere mensen voor nodig. Opgeteld: kop leeg, op instinct, wat onzekerheid toelaten en het wordt geregeld voor je. Dat fietsen is zo gek nog niet, probeer het maar eens uit.

.

Uitnodiging

Wat ik nu ga doen? Een presentatie maken over het fietsavontuur en een mooie avond organiseren. Ik wil de mensen die me hebben geholpen en gevolgd namelijk bedanken en ze een waardige update en afsluiting geven. Zij zijn heel belangrijk geweest voor mij en voor Estrela. Ook is zo’n presentatie goed voor het persoonlijk besef en om alles te laten bezinken. Daarnaast, ik werk samen met Bart aan een nieuw project. Niet alleen voor ons, maar ook voor jou. We zullen het fietsplan ontvouwen op 12 november en als je dit stuk helemaal tot hier hebt gelezen ben je bij deze uitgenodigd.

.

.

7