Tadzjikistan & Kirgizstan

Say hello to my little friend

.

BLANCO

Als ik saus bestel, krijg ik dan Tadzjikisaus? Dat was de grote vraag in mijn hoofd in de aanloop naar Tadzjikistan toe. Geeft wel het intelligentieniveau aan waar ik dagelijks mee te maken krijg. Goede “voorbereiding” ook op deze landen. Wat te verwachten van landen als Tadzjikistan en Kirgizstan waar ik zo weinig vanaf weet? Hoe staat het ervoor, hoe zijn de mensen? Ronde tenten, Sovjet-Unie taferelen, veel baarden en paarden? Geen idee, ben er redelijk blanco ingedoken.

HET GROTE GEVAAR?

Wat ik wel weet is dat Tadzjikistan & Kirgizstan (Kirgizië) in centraal Azië liggen. En dat er bergen zijn met verborgen dorpjes en subculturen. Maar landen die eindigen op ‘stan’, zijn dat geen gevaarlijke moslimculturen? Je fietst dagenlang zelfs langs de Afghaanse grens. Lopen ze hier niet rond met tulband, baard en Kalashnikovs? Als ze maar geen jacht maken op fietsers. 

Het was levensgevaarlijk fietsen, maar met gevaar voor eigen leven heb ik de ontelbare “Hellooooow goodbye thank youuuus!” die de kinderen riepen geabsorbeerd. Zo ook de dagelijkse uitnodigingen voor thee, zelfgebakken brood, slaapplaatsen en eten. Maar zoals wel vaker in landen waarvoor ik ben gewaarschuwd, heb ik het overleefd. Ternauwernood ontsnapt.

Wellicht word je een beetje cynisch als je te lang op een zadel zit, want er gebeuren heus wel dingen. Het staat alleen niet in verhouding met onze perceptie van de realiteit t.a.v. deze landen en mensen. Afijn, onderstaande foto’s illustreren in elk geval mijn realiteit.

.

PAMIR

De Pamirs is een dunbevolkt berggebied in het oosten van Tadzjikistan wat doorloopt naar Kirgizstan. Afgezonderd, maar mooi en beroemd onder fietsers. Honderden kilometers afzien tussen de bergen en natuur in. Moet er maar zin in hebben. Dushanbe naar Osh is een relatief populaire route. Prachtig. Niet iedereen fietst de wereld rond, zij gaan een paar weken fietsen als vakantie. Het is een beetje een bucket list dingetje voor velen. Ik heb er dan ook meer gezien dan in de gehele reis naar Rio de Janeiro. Tenminste één per dag. Massatoerisme.

Fietsen door de Pamirs was heftig met veel off road (zand, stenen, moeilijk). Hoe heftig is misschien iets voor later. Het was de eerste keer dat ik weer echt de hoogte in moest. Ik keek er letterlijk en figuurlijk tegenop. Beetje bang zelfs. Gevolg op z’n Brabants: Woar ge veul an denkt da manifesteerde gij. En zo geschiedde. Natuurlijk waren de externe factoren schuldig en vooral niet ikzelf. Ook niet toen ik de keuze maakte om te snel door te duwen tot over 4300 meter. Fietsend in het donker, hoogteziek met het wegvallen van bepaalde cognitieve vaardigheden knalde ik bijna frontaal op een jeep. En dat met veel ervaring op hoogte. Ik heb mezelf een behoorlijke eikel gevonden daarna. Het nadeel van doorzettingsvermogen? Doorzetten. Het was wel een prachtige sterrenhemel. Cycling for Stars.

.

OSH

Na het fietsen door de bergen van de Pamirs kom ik aan in Osh, Kirgizstan dus. Uiteindelijk komt alles goed. Ik was blij dat de jas weer eens uit mocht en dat er gevarieerd eten was. Kirgizstan is wat beter ontwikkeld dan Tadzjikistan, maar beide zijn een aanrader voor als je nog een bestemming zoekt. In Osh ontmoet ik een fietser, coole gast die een weekje of 6 gaat fietsen door centraal Azië. We raken aan de praat over mijn gedroomde route via de Karakoram highway en Ladakh. Een route die ik niet aan elkaar kan knopen door visa issues. China, Pakistan, India, Kashmir, het gaat om strategisch geneuzel. Maar grenzen doen hun werk. Een uitstekend verdeelconcept. Pakistan is onmogelijk vanuit hier, maar het is in Osh waar ik besluit om toch voor Ladakh te gaan. Een hoop gedoe, maar als het lukt..Ladakkie eraf! In de volgende update zal het er dus om spannen. Was ik op tijd, heb ik het gehaald of toch niet? Word vervolgd.

.

CONNECTED

Als je zo wat weekjes op hoogte fietst tussen de bergen dan wil er nog wel eens een contactmomentje voorbij komen. In dit geval met de weergaloze omgeving. Beloofd nog wat voor Ladakh waar het weer een niveautje hoger gaat. Voor de fietsers onder ons, misschien een goed idee om een keer een fietsexpeditie te doen door het Pamir gebergte?

Wat betreft die kleine rakker op de foto bovenaan.. Ik werd uitgenodigd bij een familie. Ze zeiden dat het niet veilig was in mijn tent door de wolven die hier in de buurt aan het rondstruinen waren. Geweldige mensen. Straatarm, maar ik kreeg eten, drinken en een slaapplaats. En die kleine bleef me maar volgen. Overal waar onze ogen kruisten kwam een glimlach tevoorschijn. Niet alleen bij hem. We sliepen gezamenlijk in één rij. Ik kreeg de meeste dekens. Bij vertrek vroegen ze of ik nog één nachtje zou willen blijven, maar ik ging door. Het was vroeg, koud, ik kreeg een enorm brood mee en de familie ging na het afscheid naar binnen. Maar die kleine bleef in zijn ééntje staan. In de vrieskou stond hij daar, af en toe zwaaiend en hij volgde me tot ik hem niet meer kon zien. Kreeg er een brok van in mijn keel. Dat kleine energieke ventje, daar denk ik nog wel eens aan als ik fiets. Een mooi ‘symbool’ voor de goedheid van de mensen die in de Pamirs wonen. Ga je goed makker!

.

>> CHECK DE PICS <<

.

 

 

5